Jest to zaburzenie klasyfikowane jako neurorozwojowe. Ujawnia się w okresie dzieciństwa i przede wszystkim kojarzone jest z psychiatrią dzieci i młodzieży. Okazuje się jednak, że spora liczba osób spełnia kryteria ADHD również i później, w dorosłości. Zaburzenie to polega głównie na zaburzeniu układu dopaminergicznego. Objawia się szeregiem niespecyficznych objawów, występujących również w innych zaburzeniach psychicznych z 3 sfer – nadruchliwości, deficytu uwagi, impulsywności.

Diagnoza tego zaburzenia u osoby dorosłej, bez wcześniej stwierdzonego ADHD w dzieciństwie, jest bardzo trudna i skomplikowana. Wymaga często dłuższej obserwacji, badania testami psychometrycznymi, wywiadu od rodziców lub opiekunów z okresu dorastania.

Podejrzewać u siebie ADHD można, gdy np.: od zawsze masz problemy w utrzymaniu uwagi na nudnych i rutynowych zadaniach, nie potrafisz wykonać zadań do końca i zazwyczaj ciągniesz kilka srok za ogon, popełniasz częste błędy z nieuwagi, masz problemy w pozostaniu bez ruchu a niekiedy nie masz siły wstać z łóżka, cechuje ciebie nadzwyczajna dysregulacja emocjonalna i impulsywność zachowań.

Leczenie ADHD polega przede wszystkim na farmakoterapii lekami psychostymulującymi lub niepsychostymulującymi. W trakcie leczenia wdraża się również psychoterapię w nurcie CBT i DBT.