Otępienie jest to przypadłość przede wszystkim starszych osób. Otępienie oznacza nabyte upośledzenie funkcji poznawczych i wykonawczych tj. pamięć, rozumowanie, liczenie, płynność mowy. Uszkodzenie tych funkcji  ma istotny wpływ na codzienne funkcjonowanie pacjenta.

Przyczyn takiego stanu może być wiele i w zależności od przyczyny otępienie ma inny przebieg i obraz kliniczny. Powodem wystąpienia deficytu funkcji poznawczych może być choroba naczyniowa mózgu – miażdżyca, stan po udarze, może być choroba Alzheimera, otępienie w chorobie Parkinsona, otępienie z ciałkami lewy’ego, otępienie czołowo skroniowe i inne. Otępienie może być też stanem odwracalnym i wynikać z choroby somatycznej. Może być w takim razie objawem np.: w nowotworze mózgu, wodogłowiu, neuroinfekcji, stwardnieniu rozsianym.

Podstawą postępowania jest rozróżnienie, czy mamy do czynienia z odwracalnym stanem czy nieodwracalnym. Przy odwracalnej przyczynie, odpowiednie leczenie może odwrócić stan uszkodzenia poznawczego i przywrócić pacjenta do zdrowia. W przypadku nieodwracalnych zaburzeń funkcji poznawczych i wykonawczych diagnoza często jest prawdopodobna, gdyż pewność co do jednostki możemy mieć dopiero po pośmiertnej sekcji mózgu. W przypadku przyczyny nieodwracalnej leczenie najczęściej ma za zadanie spowolnić proces otępienny lub w najlepszym razie zahamować.

W zależności od przyczyny otępienia stosowane jest odpowiednie leczenie, często prowadzone interdyscyplinarnie przez psychiatrę, neurologa i lekarza internistę.