Zaburzenia konwersyjne i dysocjacyjne są klasyfikowane jako warianty zaburzeń lękowych. Zaburzenia konwersyjne oznaczają sytuację kiedy pacjent w przebiegu lęku, nieuświadomionych konfliktów wewnętrznych, manifestuje różne objawy fizyczne, neurologiczne – co najważniejsze, bez przyczyny w faktycznej chorobie somatycznej czy neurologicznej. Jest to Jakby manifestacja jego stanu psychicznego na ciało. W zaburzeniach dysocjacyjnych w przebiegu traumy, silnych emocji, lęku pacjent doznaje utraty integracji swoich procesów psychicznych tj: pamięć, tożsamość czy świadomość. Stany dysocjacji również mogą przypominać swoim obrazem klinicznym niektóre choroby neurologiczne lub inne choroby psychiczne.

Ważne na wstępie diagnostyki jest, aby określić czy prezentowany stan pacjenta nie wynika z doznań psychotycznych lub faktycznych chorób fizycznych/somatycznych.

Zaburzenia konwersyjne mogą prezentować np.: zespoły bólowe, niedowłady a nawet padaczkę, jednak źródłem objawów jest psychika pacjenta a nie faktyczna choroba somatyczna.

W przypadku dysocjacji możemy mieć do czynienia np.: z osobowością mnogą, kiedy to pacjent przełącza się między różne osobowości często z swoistą tożsamością. Innym przykładem jest Fuga dysocjacyjna, kiedy pacjent w wyniku doznanego urazu psychicznego wyrusza nieświadomie w podróż, w trakcie której niekiedy nawet zmienia tożsamość. Zaburzenia dysocjacyjne mogą być też mieć bardziej izolowane postacie np.: zaniewidzenia, utraty mowy.

Po diagnostyce, można zaproponować leczenie. Najczęściej stosuje się połączenie leczenia farmakologicznego i psychoterapii. W przypadku nurtu psychoterapii, ważne jest aby dobrana była ona pod problem pacjenta. W farmakoterapii stosuje się głownie leki z grupy leków przeciwdepresyjnych, anksjolitycznych lub niekiedy neuroleptycznych.