Osobowość to słowo wywodzące się z łacińskiego terminu „persona” , co oznaczało maskę noszoną przez aktorów. Z tego znaczenia, słowo to wyewoluowało w kierunku opisu charakteru, całości złożonej struktury psychicznej człowieka. Zaburzenia osobowości to odbiegające od norm wzorce zachowań i myślenia powodujące problemy w funkcjonowaniu osobistym lub społecznym. Rozpowszechnienie zaburzeń osobowości jest bardzo duże i stanowi kilkanaście procent populacji. Obecnie jesteśmy w trakcie zmian w określaniu zaburzeń osobowości z modelu kategorialnego – gdzie poszczególnym osobom przypisywaliśmy konkretne typy osobowości, na model wymiarowy, gdzie oceniamy różne cechy oraz ich nasilenie, traktując zaburzenia osobowości jako pewne kontinuum.

Przyczyny powstawania zaburzeń osobowości są nie do końca poznane. Prawdopodobnie pochodzenie ich u danej osoby jest wielowymiarowe i wynika z uwarunkowań genetycznych, budowy ośrodkowego układu nerwowego, uwarunkowań kulturowo-społecznych, przebytych traum oraz innych osobistych czynników.

Zaburzenia osobowości są trudne i nie należy ich rozpoznawać w zbyt młodym wieku, gdyż u osoby 18 letniej taka osobowość jest w trakcie dojrzewania.

Zaburzeń osobowości nie leczy się farmakologicznie, a jedynie w procesie psychoterapii. Jednak interwencje farmakologiczne są konieczne niekiedy przy dekompensacjach stanu psychicznego. Osoby z nieprawidłową osobowością są bardziej podatne na zachorowania na większość zaburzeń psychicznych.