Choroba afektywna dwubiegunowa to specyficzne zaburzenie nastroju, polegające na występowaniu naprzemiennych skrajnych stanów depresji lub manii/hipomanii.

Jest kilka rodzajów tego zaburzenia w zależności od przebiegu epizodów. Spektrum choroby dwubiegunowej występuje u około 3% społeczeństwa, więc nie jest to rzadka przypadłość.

Do rozpoznania ChAD konieczne jest stwierdzenie u pacjenta dwóch epizodów zaburzeń nastroju przy czym przynajmniej jeden jest hipomanią lub manią. W trakcie manii pacjent ma wzmożony nastrój i napęd, prezentuje nieprzewidywalne i nieprzemyślane zachowania, jest impulsywny, bywa agresywny, pobudzony psychoruchowo, ma przyspieszony tok myślenia, nie rzadko pojawiają się urojenia wielkościowe – objawy te trwać musza przynajmniej przez tydzień. Hipomania jest formą mniej nasiloną manii, nie występują w trakcie hipomanii urojenia i inny objawy wytwórcze.

Epizod depresyjny jest z kolei stanem z drugiego bieguna samopoczucia – pacjent wtedy ma obniżony nastrój i napęd, spowolniały tok myślenia. Przebieg depresji często ma postać atypową, co oznacza, ze pacjent jest nadmiernie senny, ma wzmożony apetyt oraz jego nastrój może zmieniać się pod wpływem zewnętrznych przyczyn.

W trakcie przebiegu choroby dwubiegunowej, możliwe jest też występowanie epizodów mieszanych, gdy pacjent jednoczasowo prezentuje objawy epizodu maniakalnego oraz epizodu depresyjnego.

Leczenie ChAD opiera się o stabilizatory nastroju. Rzadko stosowane są leki przeciwdepresyjne, gdyż mogą nawet pogarszać przebieg choroby i indukować epizody manii.